Ton Vermaesen

Vanaf mijn 10e levensjaar heb ik met behulp van een vierkant “doosje” (de camera was van mijn moeder) met een 6x9cm film van 1,5 meter lang erin en twee minuscule vensterglaasjes erop geprobeerd op een expressieve manier de dingen in de wereld vast te leggen en op mijn 15e heb ook de ontwikkel- en afdruktechniek geleerd bij mijn oom in de donkere kamer. En die hobby van zwart/wit naar kleur is nooit meer veranderd. Het waarnemen en vastleggen is een oneindige wereld. Je leert steeds meer bij, zeker in verenigingsverband. Foto’s moeten vragen oproepen, communiceren, moeten een diepere laag bezitten en dat alles is pas mooi als de kijker naar die foto dat ook zo kan ervaren.