Mijn vader was amateurfotograaf. In de herinneringen uit mijn jonge jeugdjaren speelt de camera van papa dan ook een belangrijke rol. Dat was een Elioflex, zo’n twee-ogig geval met een schachtzoeker. Een goedkope versie van de Rolleiflex, want mijn ouders hadden het niet zo breed en dan dien je je bij een dure hobby als fotografie toch een beetje in te schikken. Maar gelukkig is het niet zozeer de camera die de foto maakt, maar is het de persoon die de camera hanteert. En de camera hanteren, dat kón mijn vader. Het rolletje met de twaalf zes-bij-zes opnames werd daarna met de grootst mogelijke zorg door hemzelf ontwikkeld. En daarna met zo mogelijk nog meer zorg afgedrukt in de donkere kamer op de eerste etage. De deur bleef dan hermetisch gesloten en het werd me ten strengste verboden om daar binnen te komen. Een hele opgave voor mij, want als klein kind is wat je op dat moment het liefste wilt, natuurlijk precies datgene wat niet mag. Wat daarbinnen gebeurde moest wel iets heel wonderbaarlijks zijn, want papa kwam altijd naar buiten met een klein stapeltje foto’s.
Op zekere dag was mijn vader weer achter die deur bezig met zijn geheimzinnige werkje. Hoe het kon dat er op papier zo’n realistisch beeld stond, was me compleet een raadsel. Want, ook al kende ik het woord “realistisch” natuurlijk nog niet, de verbazing was er – en de nieuwsgierigheid ook. Goed, op die bewuste dag mocht ik binnenkomen! Er brandde een geheimzinnig rood licht in de kamer. En ik brandde van nieuwsgierigheid. Papa zou me laten zien wat hij daar altijd deed. Eerst poetste hij zorgvuldig het negatiefje schoon. Voorzichtig, want het mocht niet kapot gaan. Daarna werd het in een apparaat gestopt dat boven een witte plank hing en toen verscheen er een projectie op die plank. “Nu gaan we scherpstellen,” zei mijn vader. En daarbij keek hij aandachtig in iets wat leek op een klein microscoopje. Dat kende ik, want we hadden thuis een microscoop waarmee ik wel eens mocht spelen. En papa draaide aan een knop. Daarna deed hij het lampje van het apparaat uit en haalde in het rode licht, uit een oranje doos een zwarte zak. En daaruit haalde hij een velletje wit papier. Dat papier werd op de plank gelegd. Daarna ging het lampje weer aan en een paar seconden lang was het beeld weer zichtbaar op het papier. Maar toen het lampje weer uit ging, was ik toch een beetje teleurgesteld. Er was niets wonderlijks gebeurd en het papier was nog steeds helemaal leeg.
Papa zag mijn beteuterde gezichtje en zei geheimzinnig: “Let nu eens goed op…!” Er stonden drie bakken met water. Alleen was het geen water, want mijn vader zei me dat ik dat absoluut niet aan mocht raken, want dan kon ik ziek worden. Zelf raakt hij het ook niet aan. “Kijk maar, ik doe dat zo…” Bij elke bak lag een soort grote pincet. Kleine pincetten kende ik wel, want die gebruikte mijn moeder om haartjes uit haar kin te trekken en mijn vader om kleine schroefjes mee op te pakken. Maar deze pincetten waren groot en niet van ijzer. Een beetje bang geworden van die vloeistoffen die ziek konden maken en die ook nog eens erg vreemd roken, keek ik gespannen toe. Maar vooral toch nieuwsgierig.
Papa pakte het velletje papier waarop nog steeds helemaal niets stond. En met één vloeiende beweging schoof hij het in de vloeistof. Met ingehouden adem keek ik toe, want ik voelde dat het nu toch echt ging gebeuren... Eerst gebeurde er helemaal niets. En toen… uit het niets… verscheen er opeens een afbeelding op het papier! Het doemde gewoon op! Het wonder was geschied! Met de grote pincet pakte papa het vel uit de toverdrank en deed het in de middelste bak. En daarna ook in de laatste. Het plafondlicht floepte aan en in volle glorie keek ik vanaf het papier mijzelf aan.
Het heeft een diepe indruk op me achtergelaten. De eerste keer dat je dit ziet vergeet je nooit!
Magisch!
Rob Sponselee - 2 mei 2023
コメント