Verwondering is een interessant en positief begrip. Maar wat heeft verwondering met fotografie van doen?
Ik wil eerst een poging doen om het begrip te omschrijven: een gevoel als er onverwacht iets gebeurt wat je positieve nieuwsgierigheid of verbazing oproept. Zoals een kinderlijke blik onbevangen de wereld inkijkt, dingen ziet en ontdekt en daar vragen over stelt (Wat is dat? Wat doet het?).
Tijd voor een voorbeeld?
In onze tuin kom ik regelmatig lege en gevulde slakkenhuizen tegen. Ik herinner me de (banale) schop (je wilt ze niet gevuld plat trappen) tegen zo een huisje zodat deze van het pad afrolde. En hoe hol deze klonk. Leeg dus.
Enkele dagen later viel m’n oog (weer in de tuin) op een slakkenhuis met ernaast een halve, lege eierschaal (mogelijk van een duif) die behoorlijk gehavend was. Ik dacht: hé, wat een interessante combinatie. Beiden leeg, maar wel ooit ‘bewoond’.
Met de camera de tuin in, want er bleef een gevoel van verwondering door m’n hoofd spelen. Begreep dat (nog) niet maar wilde het wel heel graag vastleggen. En het daardoor beter doorgronden.
De tuin bleek niet de goede 'studio' voor het duo. Dus mee naar binnen, op een tafel met ondergrond, met licht en zoeken naar ’n compositie.
Pas toen viel me op dat het slakkenhuis vele kleurtinten bevatte: gewoon een mooi huis.
Voor verwondering is een actieve houding nodig: zoals actief kijken. De 'wereld' in je opnemen.
Maar ook bij fotografie, waarbij de scene wordt opgebouwd (stillevens, modellen-fotografie) kan verwondering ‘opgeroepen’ worden door ongebruikelijke composities, props of licht te gebruiken. Leunen op je intuïtie.
Fotografie om je verwondering te stimuleren. Verder kijken dan de vanzelfsprekendheden. Situaties onbevangen (als een kind) tot je nemen. Een beetje avontuur zoeken 😉
22 augustus 2021 Jan Visser